Vaak hoor ik dat mijn cliënten het gevoel hebben dat ze niet geaccepteerd worden door hun omgeving terwijl ze wel omringt worden door allerlei naasten.
Ze voelen zich eenzaam en alleen met hun stukje en ze proberen op allerlei manier aansluiting te vinden met de rest. Alleen ze blijven een vreemde eend in de bij.
Het lelijk eendje uit het verhaal van Hans Christian Andersen.
Natuurlijk gaan we naar het gevoel en kijken we wat er aan de hand is en proberen op die manier tot een oplossing te komen op dit vraagstuk.
Het is nu al weer een tijd geleden.
Ik denk een jaar of drie. Ik had een cliënt die het gevoel had dat hij niet geaccepteerd werd door zijn familie. Hij had er echt alles aangedaan om het gevoel te krijgen dat ze hem mochten.
Samen gingen we in een sessie.
Het duurde niet lang voordat hij in een verre trance was.
Zijn trance bracht hem in een mooi met witte kant behangen hemelbed.
Zachte witte stoffen lagen gedrapeerd op het voeteneind en helderwitte pelzen verwarmde de dikke wollen dekens.
De kamer was groot en rijk ingericht met handgesneden kasten, versierd met kleine traditionele klederdracht figuurtjes met hier en daar een snelle streek goudverf bedekt.
Manden vol fruit stonden op de tafels en flessen met het helderste bronwater.
Door de grote ramen kwam helder zonlicht binnen en als je door de ramen keek
zag je zachtgroene velden met de sappigste gras dat je maar kan voorstellen.
Bomen die met hun loof tot aan de hemel reikte.
In het bed ligt een oude vrouw, gerimpeld door de tijd. Liefdevol kijkt ze naar buiten naar al haar rijkdom. Met een stralende glimlach op haar gezicht. Spelend met het kant van het laken.
De oude vrouw is helemaal alleen. Niemand die haar op haar laatste dagen gezelschap houdt.
In haar gedachten gaat ze haar leven langs. Eigenlijk heeft zij dezelfde ervaren al wij alleen.
Niet geaccepteerd worden door de andere.
Niet geaccepteerd worden door de rest omdat je anders bent dan de andere grootlandeigenaren.
Toen ze jong was had ze van haar vader het land geërfd. Toen ze langzaam oud werd had ze het land steeds groter en rijker gemaakt met de kwaliteiten die ze toen bezat.
Alleen niemand wilde dat inzien.
Niemand wilde haar manier van aanpak accepteren en dat zij de dingen anders deed dan de andere landeigenaren. Ook al had haar manier van doen een beter uitwerking op haar eigendommen.
Regelmatig voelde ze de blikken in haar rug en hoorde ze de opmerkingen,
maar nooit kreeg ze het gevoel van erkenning.
Haar enigste geluk was dat zij zichzelf erkende en ook accepteerde dat zij anders was dan de rest.
Zij accepteerde dit en deed haar eigen ding.
En nu naar vele jaren kon ze met een glimlach terugdenken aan haar leven.
Met een glimlach blies ze haar laatste adem uit.
In de sessie konden we de gebeurtenissen met de oude vrouw een plek geven en het goede gevoel wat de cliënt eraan overhield een stevige plek geven in zijn dagelijks leven.
Na een maand vroeg ik de cliënt naar dat gevoel dat hij niet geaccepteerd werd en het bleek dat hij steeds minder last ervan had.
Hij vertelde mij dat hij elke keer als hij er last van had dat hij aan de oude vrouw dacht en dat hij dan zijn gevoel lachend wegwuifde.